سندروم تونل کارپال چیست؟ (علت و درمان سندروم تونل کارپال)

سندروم تونل کارپال ناشی از فشردگی عصب داخل تونل کارپ است و به عنوان سندروم تایپیست‌ها نیز شناخته می‌شود. این عصب وظیفه تأمین حس انگشت شست، اشاره، وسط و بخشی از انگشت حلقه را دارد و همچنین حرکات عضلات متصل به انگشت شست را ممکن می‌سازد.

سندروم تونل کارپال چیست

سندروم تونل کارپال یک مسیر باریک در مچ دست است که از استخوان‌های کوچک و یک لیگامنت به نام لیگامنت عرضی کارپال تشکیل شده است. عصب مدین، یکی از اعصاب اصلی دست، از این تونل عبور می‌کند. زمانی که فضای این تونل کاهش یابد یا بافت‌های اطراف تاندون‌ها متورم شوند، فشار روی عصب مدین افزایش می‌یابد و منجر به سندروم تونل کارپال می‌شود.

علائم و نشانه‌های سندروم تونل کارپال

علائم این بیماری به تدریج بروز می‌کنند و شامل موارد زیر هستند:

• بی‌حسی، مورمور شدن و درد در انگشتان شست، سبابه، میانی و حلقه
• حس شوک مانند در انگشتان
• درد که ممکن است به سمت ساعد و شانه گسترش یابد
• ضعف در دست و کاهش توانایی انجام حرکات ظریف
• افتادن اجسام از دست به علت ضعف یا بی‌حسی

سندروم تونل کارپال در کودکان

گرچه این بیماری بیشتر در بزرگسالان دیده می‌شود، اما در کودکان نیز ممکن است رخ دهد. حرکات مکرر دست، مانند استفاده طولانی از رایانه یا انجام ورزش‌های خاص، می‌تواند منجر به این مشکل در کودکان شود.

سندروم تونل کارپال در دوران بارداری

در دوران بارداری به دلیل تغییرات هورمونی و احتباس مایعات، فشار بیشتری روی عصب مدین وارد می‌شود. این امر می‌تواند به درد مچ دست، بی‌حسی و ضعف منجر شود.

عوامل موثر در ابتلا به سندروم تونل کارپال

عوامل مختلفی می‌توانند منجر به این بیماری شوند، از جمله:

• ژنتیک: تونل کارپال ممکن است به طور طبیعی کوچک باشد.
• حرکات تکراری دست: انجام حرکات مکرر با مچ دست می‌تواند فشار روی عصب مدین را افزایش دهد.
• موقعیت دست و مچ: خم شدن طولانی مدت مچ دست.
• بارداری و یائسگی: تغییرات هورمونی که منجر به احتباس مایعات می‌شود.
• چاقی: یکی از عوامل خطر برای این سندروم.
• شرایط سلامتی: بیماری‌هایی مانند دیابت، آرتریت روماتوئید و نارسایی کلیه.

روش‌های تشخیص سندروم تونل کارپال

برای تشخیص این سندروم، پزشک از تست‌ها و معاینات مختلفی استفاده می‌کند:

1. تست‌های الکتروفیزیولوژیک: برای اندازه‌گیری عملکرد عصب مدین و تعیین میزان فشار.
2. الکترومیوگرام (EMG): اندازه‌گیری فعالیت الکتریکی عضلات.
3. بررسی هدایت عصبی (NCV): اندازه‌گیری سرعت انتقال ایمپالس‌های الکتریکی.
4. تصویربرداری با اشعه X: برای بررسی مشکلات ساختاری.
5. اولتراسونوگرافی و MRI: برای بررسی بافت‌های نرم و تشخیص سایر علل.

درمان سندروم تونل کارپال

درمان این بیماری بسته به شدت علائم می‌تواند غیرجراحی یا جراحی باشد:

روش‌های غیرجراحی:

1. استفاده از بریس یا اسپلینت: جلوگیری از خم شدن مچ دست در هنگام خواب.
2. داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی: مانند ایبوپروفن برای کاهش التهاب و درد.
3. تغییرات فعالیتی: اجتناب از حرکات مکرر دست که علائم را تشدید می‌کند.
4. ورزش‌های لغزشی عصب: برای کمک به بهبود حرکت عصب مدین.
5. تزریق استروئید: تزریق کورتیکواستروئید به تونل کارپال برای کاهش التهاب.

روش‌های جراحی:

1. جراحی باز آزادسازی تونل کارپال: برش لیگامنت عرضی کارپال برای برداشتن فشار از عصب مدین.
2. آزادسازی تونل کارپال با اندوسکوپ: استفاده از دوربین برای انجام جراحی کمتر تهاجمی.

مراقبت‌های پس از جراحی

بعد از جراحی، ممکن است بیمار نیاز به استفاده از اسپلینت یا بریس داشته باشد. بازگشت کامل توانایی دست ممکن است چندین ماه طول بکشد.

“برای دریافت اطلاعات بیشتر و آشنایی با محصولات متنوع به فروشگاه تجهیزات پزشکی ارتوپدی و توانبخشی اسمارت ارتو مراجعه کنید.”

منبع: https://www.mayoclinic.org